Als je kleintje nog een baby is, is het allemaal lekker makkelijk. Je kan je helemaal uitleven met je eigen stijl en je kindje zo mooi mogelijk aankleden. In de prachtige kleuren die Wilianne hier op NoviKids verkoopt, of in mijn geval ook in de hysterische printjes van bijvoorbeeld Mini Rodini.
En een lekkere wikkeldeken voor in de kinderwagen met schattige oortjes, heerlijk, daar worden de baby’s nog schattiger van. Daar kan je uren naar kijken en bij wegsmelten.
Om je vervolgens anderhalf jaar later te realiseren dat het gisteren lijkt en als gisteren voelt, maar je kind ineens een eigen mening heeft.
Mijn kleine grote meid kan woedend worden als haar arm ook maar net niet soepel genoeg door haar mouw glijdt of als een broek de verkeerde kleur heeft voor de woensdagochtend. Of het ritsje niet helemaal tot bovenaan dichtgetrokken is en waag het eens om haar te vragen om dat jasje dat gister nog perse aan moest, weer aan te trekken.
Een mening, een stijltje en alles beoordelen. Of veroordelen. Daar worden ze steeds beter in. De complimentjes horen daar ook bij. “Mama wat heb je een mooie jurk aan”, komt geregeld voorbij. Nu had papa nieuwe kleding gekocht en ging redelijk netjes naar zijn werk. Hij kon rekenen op de oprechte: “Mooi. Papa is een prinses”. Een groter compliment kan je niet krijgen van je eigen kleine prinses.
Dus makkelijk, moeilijk en soms een discussie is het allemaal waard.
Volg Aletha Leidelmeijer ook op Instagram
