Je ziet een kopie van jezelf, weer zo’n cliché waarvan je je niet al te veel kunt voorstellen tot je er zelf mee om de oren geslagen wordt. Het begint met de “ook” “jou optillen” (neeee het is MIJ. Maar goed Nederlands schijnt moeilijk te zijn met alle grammatica, bezittelijke en persoonlijke voornaamwoorden), “wakker” en de schattigste woordjes “papa en mama”.
Mijn dochter praat nogal veel. Dat is misschien niet zo gek met een moeder die door haar eigen man weleens op “mute” wordt gezet. Maar zelfs ik sta weleens met mijn oren te klapperen. Ik probeer haar geen synoniemen te leren, een hond is een hond en geen waf waf en als je naar de wc gaat ga je gewoon poepen in plaats van “poepieeeeeee doen”.
Maar 2-jarigen zijn wijsneuzen en ze horen meer dan ik me vaak realiseer. Nou kon ik haar laatst in de speeltuin nog verleiden nadat ze zich verveelde en vond dat we maar “terrasje en wijntje” moesten pakken. Dat ging mij toch te ver en dus begon ik als een gek taartjes te bakken in de zandbak. Afleidingsmanoeuvre geslaagd.
Een bakje koffie halen is voor haar vaste prik. Wij lopen vaak in het park met de hond en spenderen dan uren buiten. Er zit een topzaak waar je to go kunt halen en nu heb ik sinds een aantal maanden ook de havermelk ontdekt. “Een Latte macchiato met havermelk”, hoort ze dus regelmatig voorbij komen.
Thuis drinken we dat ook en ze krijgt af en toe opgeschuimde melk, een babycino. Maar oh wee als haar “gewone” melk, herkenbaar aan het blauw met witte pak, op is. Daar komen we niet meer mee weg. Want. De eisen zijn verhoogd: “ik wil koffie Havermelk”.
Meid. Je bent 2 jaar oud. Wát wil je??? “Koffie havermelk”.
Na even hard gelachen te hebben, krijgt ze ‘m uiteraard. Want die spiegel, die ben ik graag en ik hoop dat ik straks, als ze 18 is, nog steeds precies zie en hoor wat ík op die leeftijd voelde en deed.
Volg Aletha Leidelmeijer ook op Instagram
