“Hai lieffie, kom maar, heb je lekker plasje gedaan” “Heeft hij nog gepoept? En goed gegeten?” Plas, poep en eten is een relatief veel voorkomend onderwerp in een gezin met jonge kinderen. Ware het niet dat dit gaat over een hond. Sinds drie weken hebben wij een nieuwe golden retriever puppy.
Onze vorige hond Bob overleed op veel te jonge leeftijd van vier jaar totaal onverwachts aan een bloeding in z’n longen. Het rouwen voelde echt als het verliezen van een gezinslid, waar we beiden helaas ervaring mee hebben. Maar onze kleine meid miste haar beste vriend, wij ook en er werden puppy’s verwacht bij “onze” fokker. Dus een klein half jaartje later kregen wij onze pup in huis. Luuk. De kleine meid blij, papa helemaal happy en mama, die heeft totaal geen controle over het dier. De buurvrouw hoor ik regelmatig gniffelen in de tuin als ik Luuk onder controle probeer te houden. De overbuurman werkt vanuit huis, maar zit meer uit het raam te gieren als hij mij ziet worstelen met dat schattige bolletje wol dat op de grond ligt en geen stap meer wil verzetten. De driejarige in huis voelt zich een hele dame. Buiten het feit dat ze zijn gedrag kopieert en nog net niet vanuit bed aan het blaffen is “omdat ze ook nog niet alleen kan blijven”, is ze vooral zo zorgzaam. Vol trots laat ze hem aan iedereen zien, alle buurtvriendjes noemt ze per ongeluk Luuk, aangezien ze nogal graag commandeert. Als hij per ongeluk in haar haren hangt zegt ze: “geeft niet hij doet het per ongeluk”. Dus eigenlijk hebben we er gewoon ons vierde gezinslid bij. Dus dat papa bij het naar bed gaan een half uur voor de bench zit en “welterusten lieverd, lekker slapen, morgen weer een mooie dag”, zegt. Ach, das toch eigenlijk superlief.
Volg Aletha Leidelmeijer ook op Instagram
